Kijk, dit vind ik nu eens een beetje een heikele onderneming, zie: iets zinnigs moeten neerschrijven over twee instituten uit onze Belpop, waarvan we weten dat ze elkaar bewonderen en die nu pas de tijd rijp achten om naar buiten te komen met hun eerste samenwerking. Het risico op “platgetreden platen bewandelen” is nooit ver weg, als je zo’n opdrachtje in je koffertje gegooid krijgt, maar we gaan toch proberen. Zeggen dat de heren Per W en Pawlowski “een speciale plaats bekleden” in de Belgische muziekscene, is zoiets als beweren dat Bart De Wever wel eens een Latijns gezegde verneukert op TV, maar je kunt er in dit geval eigenlijk niet omheen. Beide heren zijn samen al zeven decennia lang bepaald aanwezig in de scene en wat ze alvast met elkaar gemeen hebben, is hun afkeer van enige mainstream. De duizendpoten, die ze beiden zijn, schuwen elke middelmaat en zijn ook niet te beroerd om af en toe flink op hun bek te gaan, al was het maar omdat het proberen vaak fijner is dan het slagen.

Mauro heeft, zo denk ik toch, zijn schaapjes enigszins op het droge, na zijn larenlange passage bij dEUs, maar van Per W weet ik dat niet zozeer. Hij staat in menige gedaante in mijn platenkast, maar ik ben wel altijd zelf redelijk hard op zoek moeten gaan naar werk van een kerel, die de marge als zijn natuurlijke biotoop lijkt te beschouwen. Concessies doen is niet de sterkste kant van beide heren en dus was ik bijzonder benieuwd naar deze debuutplaat, zeker nadat “Land of the Most Forgotten” toch wel wat airplay kreeg. Het persblaadje dat bij de CD zit, heeft het over een “White Album-esque 21 song adventure”.

Nu, dat van die Dubbele Witte, klopt enigszins: het experiment wordt niet geschuwd ende radiowaardige nummers staan goed verstopt tussen wat soms niet meer dan probeersels zijn. Dat van die 21 tracks…dat klopt ook, al staan er maar twintig tracks op de plaat en is n°21 pas te horen na een “A Day in The Life”-achtig geluidje van ruim 70 seconden (maar kwam dat nummer niet uit “Sgt. Pepper’s….”?) en zeven minuten ellenlange stilte. Typisch de “Twee Heren”, zou ik zeggen, net als de korte opvullertjes, die stuk voor stuk wel leuk zijn, maar die je niet echt “songs” kunt noemen.

Dat alles leert ons dat de plaat uiteindelijk een vijftiental tracks bevat, waarvan je eigenlijk kunt zeggen dat ze in grote lijnen aan je verwachtingen beantwoorden: ongewone wendingen, vreemde en toch melodieuze klanken, geregeld heel theatraal aandoende klanktapijten die, wat mij betreft, eerder in de Velvet Underground- richting zitten dan wel bij de Beatles aanleunen. Radiogewijs zitten hier, naast het al genoemde “Land of the Most Forgotten”, met “We Won’t Lose Touch”, “Sleepless Under Water” en vooral “Stand Up Chameleon” nog zeker drie nummers op airplay te wachten. Die zal er, gelet op de reputatie van beide heren, ook wel komen en dat is goed: het was een kwestie van tijd, maar wat moest gebeuren, is bij deze gebeurd !

(Dani Heyvaert)